به موضوعات علمی، علاقه زیادی داشتم. شیفته فضا، دایناسور ها و بعدتر پرواز بودم. روزنامه همشهری که پدرم، تقریبا هر روز می خرید، بخشی داشت راجع به گیاه شناسی. همه بریده های آن را جمع می کردم و در جایی نگه می داشتم. یک دفتر مخفی علوم داشتم، در آن اکتشافات علمی خودم را می نوشتم. دفتر معمولی علوم مدرسه ام حسرت کسری از توجهی که به این دفتر مخفیانه علوم داشتم را داشت.

یکی از کمد های سرویس جهیزیه مامان نصیب من شده بود. داخل آن را با عکس دایناسور ها تزیین کرده بودم.

تا آنکه پخش کارتون دژ فضایی در شبکه دو شروع شد. سه شنبه ها، بعد از غروب. از مدرسه برگشته بودم، تلویزیون سیاه و سفیدمان را روشن می کردیم و مبهوت به آن نگاه می کردم.

عاشق ربات ها شده بودم. ربات ها تجسم قدرت حاصل از علم بود. با آنها می شد به فضا سفر کرد، یا با آدم بد ها جنگید. آنها هم پرواز می کردند و هم می توانستند روی زمین تبدیل به آدم آهنی های جنگنده شوند.

مجله دانشمند هم بود. پدرم اشتراک آن را داشت و هر ماه چون ما اجاره نشین بودیم و آدرس ثابتی نداشتیم، به آدرس خانه مامان بزرگ فرستاده می شد. عکس های روی جلدش محشر بود. همه مطالبش را می نوشیدم.

بعد تر ها که دیگر سرویس مدرسه برایم نگرفتند و با اتوبوس به مدرسه می رفتم، در کیوسک مطبوعاتی سر میلاد با مجله صنایع هوایی آشنا شدم. همه پول تو جیبی ام را جمع می کردم و با آن صنایع هوایی می خریدم. صنایع هوایی و روزنامه آفتابگردان که هر چهارشنبه منتشر می شد و مخصوص بچه ها بود.

پروژه ای را در کودکی دنبال می کردم. پروژه ای درباره فضا، فضانوردی، باستان شناسی، فسیل شناسی. با محمد عمویم هم رویا های علمی داشتیم. که بزرگ تر که شدیم یک موشک می سازیم و بر روی آن یک دوربین نصب می کنیم و با آن می توانیم بفهمیم زمین چه شکلی است.

هر جا نمایشگاه کتابی بود، دنبال کتاب های راجع به دایناسورها یا هواپیما ها می گشتم.

با مقوا هواپیما می ساختم و سر آن یک پروانه پلاستیکی که سوپری آن دست کمربندی داشت، می چسباندم. اولین هواپیمایی را که اینطوری ساختم بردم مدرسه. کلاس پنجم ابتدایی، مدرسه پیام انقلاب، کلاس آقای ملک حسینی که همان سال فوت کرد، یکی از بچه ها خیلی از آن خوشش آمد. گفت می فروشیش؟ گفتم آره 50 تومن. و او آن راخرید.

من در کودکی چه بودم؟ مسافری کوچک در سیاره زمین. مسافری تنها. ماموریت: اکتشاف.