اینکه آدم خودش باشد و تسلیم شرک به چیزی گرفتن نظر دیگران نشود، توانایی خاصی است که به سادگی حاصل نگردد.

اولین کمک کننده به این مراقبت آن است که خود را در معرض قضاوت دیگری قرار ندهی. میل به خودنمایی باعث می شود، آدمی آنچه درونش می گذرد را آشکار کند. آشکار شدن آن همان و خراب شدنش همان. سکوت، بلند ترین قلعه حافظ انسان سالک است. به قول آن استاد، که از شاگردان آیت الله حسن زاده آملی بود و تنها توصیه اش دو چیز بود: صمت و صوم.

امان از شهوت اظهار فضل. فضل فروشی. امان از شهوت هدایت دیگری. امان از این دو که توشه ی آدمی را به چشم به هم زدنی به باد می دهد.

پس از آن، بنده دیگری شدی. فکر می کنی تا لقمه ای برای دیگری بسازی، فکر می کنی تا از پس جدل با دیگری برآیی و حیف. حیف از این عمر گرانمایه که عوض آنکه صرف صیقل زدن گوهر خویش شود، صرف بخارات وهم و خیال غیر گردد و تو در آخر مجلس، تنها و تهی دست و فقیر به انبان خالی و سفر نرفته و کمال نایافته خویش می نگری.