یکی از بازی هایی که آدم با خودش می کند تا زیر بار مراقبه و تغییر نرود، اصلاح دین است.

وقتی می بینی دارد از دین سوء استفاده ای می شود، یا خرافه ای به خدا یا دوستانش نسبت داده می شود، خونت به جوش می آید.

تو که هنوز کیسه بندگی به تن خود نکشیده ای و چرک شرک و دنبال هوا رفتن را از تن نشسته ای، غیرتی می شوی که چرا دیگری در این رود زلال، انقدر ناقص و چپکی طهارت می کند.

خادم پاکباز مسجد، حین کار با رفیقش، آرام می گفت: «یک جمله امام که عالم محضر خداست؛ مرا متوجه وضع جهان کرد.»

حالا تو هی بشین و ملا نقطه ای بازی در بیاور که امام فلان جا به ثواب عمل نکرد و موضعش خلاف فلان اصل بود و روند باید اصلاح بشود و چه و چه …

مسافر تشنه، آب را بو می کشد. لابلای سنگ بیایان آن را می یابد، می نوشد و راهی دنباله راه می شود. تو بمان و در مذمت ضمختی سنگ و گل آلودگی آب و سایه ای که نیست روضه بخوان.

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش. کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی

با عمرت می خواهی چه کنی؟ بگذار دین تو را اصلاح کند، نه تو دین را.